ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΤΟΥ ΡΙΤΣΟΥ

Καληνύχτα Ελένη
του Ρίτσου

Βάζουμε τις λέξεις στη σειρά
Σαν το τρενάκι , με τα βαγόνια
Γεμάτα εξόριστες ματαιότητες
Και μαύρο κάρβουνο
Για τις μηχανές του μύθου.

Σαν τα παλικάρια που ο ένας πίσω από τον άλλο
Τραβώντας για την Τροία
με την ψιλή άμμο στις ακτές
Ήταν ελαφρύ το χώμα που τους σκέπασε
Ελαφρύς ο χρόνος.

Στάθηκε η Ελένη
Κάτω από τις λευκές κουρτίνες
Και τις φίλιες καταστροφές
Της τύχης και της άγνοιας.
Πάνω από τα τείχη
Των σωμάτων.

Επιμύθιο μην ψάχνεις.
Φτάνει το μαύρο πετράδι
Στον δείκτη
Που θα σου περάσει στην καρδιά
Και η φτωχή λινάτσα της ομορφιάς.
Η αριστεία δεν υπάρχει πια
Παρά μόνο στους μύθους
Κι οι ήρωες χάρτινοι διψούν για
Φωτιά
Να ανέβουν σαν καπνός μαύρος τον ουρανό
Των θεών τους.

Έρωτας
Αυτή η ξενιτειά
Μοιάζει μια συνωμοσία των ρούχων
Η ξενιτειά στο βάθος του χρόνου
Κι εμείς ταξιδιώτες γ’ θέσης με εισιτήριο
Τη θεωρία μας.

Η αυτάρκεια του πεπρωμένου,
Η αλήθεια
Η οιωνοσκοπία της σκιάς ,
Η μαρτυρία.

Γυμνές οι νίκες μου
Ανοίκειες του θανάτου της ψυχής .
Θυμήσου οι λέξεις
Οι λέξεις θυμήσου
Που εκστομίζουμε και γράφουμε
Σαν άνθρωποι συνωστίζονται στο δωμάτιό μας
Και πέφτουμε πάνω τους,
Συνεχώς.

Τα καράβια, όταν γεράσουν
επιστρέφουν
Σακατεμένα χωρίς σημαίες
Στην πατρίδα.

Να έχεις μια λύση στο χέρι
Το πρωί
Αναμμένη
Πριν πρόβλημα εμφανιστεί
Πριν τις μάχες του
Χοϊκού πολέμου.
Ελέω Θεού.