Σώμα που έγινες πουλί εξαπτέρυγο
Μ΄ έξι φτερά σαν άνεμος
μια αστραπή αμείλικτη
Στη χώρα της ανατέλλουσας σιωπής
Νύχτα που κρύφτηκε στους μικρούς δείχτες σαν μεγάλη τελεία
Ενός σταματημένου ρολογιού
Και εγώ το ρυθμίζω να δείχνει μόνο μέρα
Μόνο το πέρασμα του ανέμου
Από το κεφάλι βελόνας για
Μικρές δόσεις ευτυχίας που ξεφυλλίζουν
Τις εποχές και ανοίγουν
Τα κλειστά παράθυρα των σπιτιών
Για το κελάηδισμα του κοκκινολαίμη.
Σώμα εξαπτέρυγο
Αντάμωσες τη μελωδία των μεγάλων ωρών
Των θερισμένων άστρων την αντανάκλαση
Έρωτα απροσμάχητου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου